آيت الله حاج سيّد مصطفى مولانا يك ساعت به غروب در 29 محرّم الحرام 1335 ق در بيت تقوا و فضيلت در تبريز ديده به جهان گشود . دروس حوزوى را در زادگاهش از محضر ; حاج ميرزا على اكبر نحوى اهرى ( زنده به سال 1335 ق ) ، برادرش آيت الله سيّد على مولانا ، پدرش آيت الله سيّد محمّد مولانا فرا گرفت . در سال 1355 ق عازم حوزه هزار ساله نجف گرديد و از جلسات درسى حضرات آيات ميرزا احمد اهرى ، ميرزا محمّد باقر زنجانى ، شيخ محمّد حسين غروى اصفهانى ، سيّد ابوالحسن اصفهانى و شيخ محمّد على كاظمينى صاحب تقريرات آيت اللّه نائينى استفاده هاى شايانى برد و با كوله بارى از علوم آل محمّد : در تاريخ 1368 ق به زادگاهش بازگشت و به خدمات دينى و علمى پرداخت .
از تأليفات ايشان مى توان به آثارى همانند حقوق والدين و فرزند ( فارسى ، تبريز ) و مراتب حقّ ( خطى ) اشاره كرد .
ايشان در 11 ربيع الثّانى 1405 ق در تبريز چشم از جهان فرو بست و پس از تغسيل و تكفين و اقامه نماز ميّت توسّط برادر زاده اش ، آيت الله حاج سيّد ابوالحسن مولانا در قبرستان وادى رحمت به خاك سپرده شد .([1])
[1] . عرشان خاك نشين ، ص 191 ; نامداران تاريخ ، ج 2 ، صص 368ـ369 ; زندگى نامه آيت الله العظمى سيّد محمّد مولانا ، صص 37ـ38 .